فلنج‌ها اتصالات مکانیکی نسبتاً ساده‌ای هستند که با موفقیت برای کاربردهای لوله‌کشی فشار بالا مورد استفاده قرار گرفته‌اند. آن‌ها به خوبی شناخته شده‌اند، قابل اعتماد، مقرون به صرفه و به راحتی از طیف وسیعی از تأمین‌کنندگان در دسترس هستند. علاوه بر این، ظرفیت تحمل گشتاور فلنج‌ها در مقایسه با سایر اتصالات مکانیکی قابل توجه است. این یک ویژگی مهم برای سیستم‌هایی است که در اثر تغییرات دما و فشار (مانند خطوط آب عمیق) دچار خمیدگی لوله یا کمانش جانبی می‌شوند. فلنج‌ها را می‌توان طوری طراحی کرد که طیف وسیعی از الزامات کاربردی مانند مقاومت در برابر دمای بالا و خوردگی را برآورده کنند.

عملیات

فلنج‌های لوله دارای سطوح تراز یا صافی هستند که عمود بر لوله‌ای هستند که به آن متصل می‌شوند. دو تا از این سطوح به صورت مکانیکی از طریق پیچ، بست، چسب یا جوش به هم متصل می‌شوند.

فلنج‌ها معمولاً از طریق جوشکاری، لحیم‌کاری یا رزوه‌کاری به لوله‌ها متصل می‌شوند.

جوشکاری با ذوب کردن قطعات کار و افزودن یک ماده پرکننده، مواد را به هم متصل می‌کند. برای اتصالات قوی و پرفشار مواد مشابه، جوشکاری مؤثرترین روش اتصال فلنج است. اکثر فلنج‌های لوله برای جوش دادن به لوله‌ها طراحی شده‌اند.

لحیم‌کاری سخت برای اتصال مواد با ذوب کردن یک فلز پرکننده که جامد می‌شود تا به عنوان رابط عمل کند، استفاده می‌شود. این روش قطعات کار را ذوب نمی‌کند و باعث اعوجاج حرارتی نمی‌شود، و امکان تلرانس‌های دقیق‌تر و اتصالات تمیز را فراهم می‌کند. همچنین می‌توان از آن برای اتصال مواد بسیار غیرمشابه مانند فلزات و سرامیک‌های فلزی شده استفاده کرد.

رزوه کاری روی فلنج‌ها و لوله‌ها انجام می‌شود تا اتصالات به روشی مشابه پیچ و مهره به هم پیچ شوند.

اگرچه روش اتصال می‌تواند یک ویژگی متمایز باشد، اما ملاحظات دیگری نیز در انتخاب فلنج لوله مهم‌تر هستند. عواملی که یک خریدار صنعتی باید در ابتدا در نظر بگیرد، مشخصات فیزیکی، نوع، جنس و ویژگی‌های عملکردی فلنج است که برای کاربرد مورد نظر مناسب‌ترین هستند.