فلنج ها اتصال دهنده های مکانیکی نسبتاً ساده ای هستند که با موفقیت برای کاربردهای لوله کشی فشار بالا مورد استفاده قرار گرفته اند.آنها به خوبی درک شده، قابل اعتماد، مقرون به صرفه، و به راحتی از طیف گسترده ای از تامین کنندگان در دسترس هستند.علاوه بر این، ظرفیت حمل لحظه ای فلنج ها در مقایسه با سایر کانکتورهای مکانیکی قابل توجه است.این یک ویژگی مهم برای سیستم‌هایی است که راه رفتن لوله یا کمانش جانبی ناشی از تغییرات دما و فشار را تجربه می‌کنند (مثلاً خطوط عمیق آب).فلنج ها را می توان به گونه ای طراحی کرد که طیف وسیعی از نیازهای کاربردی مانند مقاومت در برابر دمای بالا و خوردگی را برآورده کند.

عمل

فلنج های لوله دارای سطوح هموار یا مسطح هستند که عمود بر لوله ای که به آن متصل می شوند.دو تا از این سطوح به صورت مکانیکی از طریق پیچ و مهره، یقه، چسب یا جوش به هم متصل می شوند.

به طور معمول، فلنج ها از طریق جوش، لحیم کاری یا رزوه به لوله ها متصل می شوند.

جوشکاری مواد را با ذوب کردن قطعات کار و افزودن ماده پرکننده به یکدیگر متصل می کند.برای اتصالات قوی و فشار بالا از مواد مشابه، جوشکاری موثرترین روش اتصال فلنجی است.اکثر فلنج های لوله برای جوش دادن به لوله ها طراحی شده اند.

لحیم کاری برای اتصال مواد با ذوب یک فلز پرکننده استفاده می شود که برای عمل به عنوان رابط جامد می شود.این روش قطعات کار را ذوب نمی‌کند و باعث ایجاد اعوجاج حرارتی نمی‌شود و امکان تلرانس‌های محکم‌تر و اتصالات تمیز را فراهم می‌کند.همچنین می توان از آن برای اتصال مواد بسیار متفاوت مانند فلزات و سرامیک های متالیزه استفاده کرد.

رزوه‌کاری روی فلنج‌ها و لوله‌ها اعمال می‌شود تا اتصالات به روشی مشابه مهره‌ها یا پیچ‌ها به هم بپیچند.

در حالی که روش اتصال می تواند یک ویژگی متمایز باشد، ملاحظات دیگری برای انتخاب فلنج لوله مهمتر است.عواملی که یک خریدار صنعتی باید ابتدا در نظر بگیرد، مشخصات فیزیکی، نوع، جنس، و ویژگی‌های عملکردی فلنج است که برای کاربرد مناسب‌تر است.